Müşfik Poşet

Senin bu neşeden makas alan gerçeğin
Kalanı dağıtıyor ihtiyaç sahiplerine
Şarkıların yoksunluğumca
Ferah imgesi
Kimine dokundukça
Fas ben oldum
Gõzlerin kırklı yaşlar filmimi okurken
Kazablanka güneşinde siyah beyaz
Ondandır tanımıyor acımı arkasından
Zihnimde Kuğulu Park için renk açtım
Evet biliyorum kuğuların neden gidemediğini
Müşfikliğin içine aşkın kanatlarını dökmek kolay
Bunu hiç tanımadığım insafsız biri söyledi
Bense
Yürüyüşümüz boşluk kapmasın istedim
Ellerin ellerimden bir baktım uçtu uçucak
Sıkı sıkı bağladım intihar farkımızı
En azından hayalim uçamasın değil mi?
Ameliyatı pahalı iki dakika sonramın
Komşudan da rica edemezsin
Benimkinden sıkıldım buyrun
Canım iyiliğim mektubun
Sonuna adres yazınca dilekçede kurudu
Sayfaları yüz derimden son yirmi satırla
Sayın Gece’ye konuşulmaz dedikçe
Poşetinde nefessiz
Gecenin geceye uzanan rüyadan varlığı