Mutemedi Soyulmuş Ömrüm

dünlere kementli deli kurşun yaşam
boğuldukça içimde güver/cinler birer birer
istiridye kabukları boş
balık istifi kahırlar
akşamlar sabahların koynunda uyanıyor
uykumdan bile düzensiz
düzinesi beş kuruş etmez şiirler yazıyorum
hiç başım kaşınmıyor değil
hatırlamaktan unutmaya vaktim kalmıyor
çimenlerimi sarı boyuyorum
dünyam pembesiz toz
geceler alkol rengi
mavi artık umutla beraber yaşamıyor
gri çoktan nikahı bastı
gündüzler de zaten epeydir bir loş...




bulutlar, geriye mutedil dalgalı tarıyor saçlarını
ağlamak sayılmıyor ama
arada çiy vursa da irisin coğrafyasına
hayra alamet demiyorum artık
köşeden tam beşi beş geçe çıkışına
seni takip sayılmıyor artık izleyişlerim
özledim sayılmıyor
siyah merdivenli gökdelenler devrilirken üzerime
uyandığımda...




sanma
suni teşebüslere kanmıyorlar içimde ki çocuklar
ütüsüz dudaklarla mızıldanıyorlar
geceleri bir aspirin yeterken
nefes bile almıyorlar aslında
tersine akıyor zaman
geçmişine sövüyorum işte hâlâ o g e l e c e ğ i n belirsiz yanına...




sanma
her gün bırakıyorum seni
ertesi gün silbaştan bir daha!
inanma
yokluğunun,gözlerin şişine şişine vurduğuna
uyku ve yalan ittifakta,zamanla
hem afrodizyağa bağışıklık kazandı kokun
artık
sadece
mutemedi soyulmuş gibi
don gömlek umursamaz yatıyor ömrüm...





( bir tek taşla iki kuş, ondört mumla ve tek başına ikinci burkuluş...
büyük aşkımız bugün tam onaltıncı yılını dolduruyor
seni bilmem ama
benim gözlerim o iki mumu da hâlâ yanar görüyor)






ToprağınSesi