Mutfak Günlüğü

baktığımda ufuktaki sisli çatılara
gördüğümde bir küme uçan kuşu
doğmasına yakın güneşte salınırlarken
gölgeler halinde

inandığıma yadsımalar vursa da
kıpırdasa sudan çıkmış dudaklarım
boşluktaki bilisiz yeme
dokunsa

ölümü de anlayışla karşılamalıyım
içtiğim tütün ya da neskafeler gibi
şekersiz
sen bana yaklaşıyorsan yaklaşmalıyım
gelsende sevimsiz sevimsiz
kaçmamalıyım

Aragon'un dediği gibiyse kitap
yudum yudum şiirse
şeytan taşlamam boşuna mı
gelse de güneşli mutfağıma
umutlar vermese de
bir şeyler söylese yine de

her çatının çıkışı var oysa
tüm kiremitlere basmam olasılığı
yüzdeyüzüm istatistiklerde
yanımda uyuyan düşlerimden kurtarsa

dostum baca olmayı isterdim
bütün bir gün güneşlenmeyi
ve en çok kendimi özlerdim
bir evin önünde ki bahçe de
ayva veya dut ağacının gövdesini
kendim gibi öperdim

evet kendi kendimin konuğu olurdum
tokalaşır uzun uzun konuşurdum
oynaşan çocuklara katılırdım
çamaşır asan kadınlara
şiirler yazardım

o zaman ekmek arası marul
veya maydanoz ya da tozlu bir domatese
sonsuz tav olurdum

evet dostum kendi kendimi özlerdim
hayatın tam odağında
komşularıma istemedikleri kadar
yüreğimden fidanlar sökerdim

baktığımda ufuktaki sisli çatılara
yalnızlığımı düşünüyorum
ve ne kadar terketmeyi düşünsemde
olmuyor
yaşamayı bir şekilde seviyorum

en azından dünyanın tüm yoksul çocuklarına
tarlasına sabahı koluna takıp giden kadına
terli kasketini ters çeviren erkeğe
ve toprağına saygıyla bakana
selam vermeden geçmek istemiyorum

bu nedenle
yapılan katliamları konuşmaktan korksalarda
zaman ve tarih kusacaktır yüzlerine
ne kadar delik deşik edilmiş can varsa
eminim tüküreceklerdir kararmış ciğerlerine