Mutlu Sonla Bitsin En Son Sahne

Şimdi renga reng çiçekler açtı gönlümün baharında
gülüşüme gün doğardı sana bakan gözlerimle
yürüdüm yar yürüdüm düşüme acıyan gülüşünle

şimdi bak ne haldeyım
ilkimin ilkbaharına bakan cevherim
tutkunu sararken denize açılan gönül deryası
kaptanı var adı yok olan kıyıda bekleyenimsin

açan çiçeklerin gözünde
solan yaprakların üzerine savrulan seher yeli
uzaktan yüzdüğüm sularda divaneyim ben

şimdi seni öpmek yoktu her bakışında
dorukta damla damla yağan gözyaşım oldun
şimdi güneş gibi doğ ısıt beni sıcaklığınla

içim senle doluyor
kavrulan yüzümü aydınlat ışığınla
hasretine bırakma sen kaldıkça kaldın bir köşede
şimdi özledim çokça yağmurlu bir Nisan gecesinde

ve yarım kalan öpücüklerim tek ayak üzerine yürüyen aşkın yamalarına
bırakma be güzelim gel geleceksen kırmızı şalvarınla maviye büründe gel

şimdi gözlerinden öpesim yok gayrısı hasretlik kar bilinse de
ölüm değil ayrılık bizimkısı acı çekiyor yürek sularına bakan ışığınla gel
aydınlat yüzümün karası hüzünleri sana tutkulu gülüşüm olsun

be güzelim beni yakan gözlerden yansıyan sıcaklığınla ısıt
gayrısı yok emelime vur sar beni sarmaşık otlar gibi yanayım ateşinle

o gülüşünle
o bakışın derin denizler kadar uzaklardan bir türkü söyle içimdeki sulardan
içinde umuda kol kanat yollardan savrulda gel

hadi konuş o gemi kıyıya dayandı yürek yalınayak yollardan
bak sulara doğru maviliklere sonlanan umudu anlat
gülümsüyor gözlerim seni sayıklıyor şimdi her anım senle
ilkbaharım oldun olası aç gözlerindeki tutkuyu

aç gözlerini bak yürek g/özüme geç kalınsa da
bu en son emelim sana kavuşan gözlerim olsun
mutlu sonla bitsin en son sahne ikimizin gülüşleriyle

17*03*13K*t*r*ş*