Mutlu Yalnız Ev

Geceydi
Ve sokulmuştu
Odamın penceresinden içeri, gerçek dünya;
Yıllar sonra ilk kez açık görüşe çıkmışçasına
Sarılıp sahiplendim bu parmaklıklı gerçekliği

Ve azad oldu
Göğsüme çöken enkazın zedeleri;
Bir kaç dolu dolu ağlamaklı gözyaşı
Ama ne yazık ki hafifletemediler verdiği ızdırabı;
Yarı gerçek dünyamın acı gerçek yangın sonralarının.
Yalnızca suları çıktı.

Geceydi
Ve kapanmıştı
Mutlu insanların mutlu evlerinin mutlu ışıkları
Uyumuştu herkes, hariç birisi
Ki o sonsuzla aramdaki ince çizgiyi muhafaza etmekle görevli
Uykusuzluk nöbeti

Derken sigarama ateş uzattı
Mutlu insanların mutlu evlerinin en yalnızı;
Hala yanıyordu ışığı
Kim bilir?
Belki de koku çıksın diye açık bırakılmıştı.

İçimdeki pimi çekilmiş bombanın
İliklerime sızan zehri
Dönüşebilmek için ?sıvı haline'
Bu ışığı dönüştürüverdi bir sebebe

Ve sordum:
Kim biliyordu?
Bu ev içindekilerle ne kadar mutluydu?
Ya içindekiler bu evde ne kadar huzurluydu?
Ve ne zamandır....

Bu mutlu yalnız evin
İçi kimleri yakmıştı
Bilmedim, bilemezdim, lakin;
Dışı kavurmuştu beni.
Yalnızdı belki
Ama belli ki ışığı hala yanabilecek denli
Mutlu idi.

2008