Mutsuz

Evin konargasından taşıyor sular

Sicim gibi tozuşuyor nefesimin buğusunda

Kış titretiyor martı hayal eden tekirin kemiklerini sokakta...

Sokakta uzaktan çok uzaktan geçiyor banliyonun metal sesleri

Garda ağlaşmalar 

Askere giden kuzularına ağlıyor analar

Şehirde soğuk 

Şehirde asker mevsimi

Kuzuların arasına karışmış bir kaç aşık var

Birkaç yürek yangını 

Garba giden yolcu kalmasın ! Diye bağırıyorlar...

Artık garba  giden aşıklara sallanmıyor mendiller 

Dijitale kurban verdik bazen oyalı bazen karanfil kokulu mendilleri

Artık beyfendiler omzunda ağlayan hanımefendilere kağıttan boZma peçete uzatıyor bi poşetin içinden 

İnsanlar insanlar çok garip

Gidenin hasreti diniyor birden yürekte

Ben mi garibim yoksa ?

Hiç dinmiyor içimde fırtınalar gidenin ardından 

Sahiline vuruyorum her gecenin 

Her tahtası parçalanıyor gemimin

Yaka paça atıyorum ruhumu bedenden 

Posası kalıyor geriye 

Yine bam  yine gam yine hasret yine yine ve yine 

Nereden düştüm bu gize

Çırpınıyorum Allah'ım

Kulak verin sesimdeki tize!

Gözlerim dolu dolu ağlamıyorum aslında 

Kaybettiklerim düşüyor aklımdan 

Zinciri kopmuş beynimin

Tahassürhanemde bombardıman hülyalar

Nerede o eski baharlar

Dallarım  Şubatta çiçeklenir 

Ah kalbim !

Mayıs'a varmadan daha kapıda Mart var

Ve sen  zehirli hançerini böğrüme saplayan kadın

Doğan günde güneşe saklı adın 

Öyle ki hasret sarmış boynuma yağlı urganını

Her nefes alışımda yutkunamadığım soluğum

İşte sen ve karabasan 

 Gece gündüz 

Bulutlu hava ve ben 

Mutsuz...

Mutsuzuz...