Mutsuzuz Yalnızca

Her mutsuzlukta bir kalpsizlik aradık.
Acıyan bir can varsa bile, bu ağlamaktan uzak bir acıydı.
Kötülük arz ettiği romanlara mutsuz bir kahraman serpiştirirdi.
Adını her duyduğumuzda içimizde inca sızıya dokunan eskilerimiz gibi..

Umutsuzluklar bizi ilerletmedi, aradık.
Yılmaz bekçilerle ruhlarımızdan birer mum yaktık.
Çalamadığımız keman dokundu bize,
Mutlu olmak için daha iyi bir sebebe ihtiyacımız vardı;
Yaşadık..

Hayat, zalim yükünden bir parça taşıyordu yüreklerimize her gün.
Asık yüzlü kelimeler de yorardı bizi,
Üzülürdük..

Gözbebeklerimizdeki anlamları arardık.
Mutlulukla nasıl da parladığını o yuvarlakların..
Mutsuzlukla nasıl da sönüp yittiğini..
Zamanla, bu da yok oldu;
Üşüyorduk yalnızca..

Yaşlı bir prevane gibi işlevimiz eksikti.
Kimseye bir güzellik, bir umut aşılayamayacak kadar ürkektik.
Ayinlerimiz başarısızdı.
Kendimizi düşünmek belki de en iyisiydi,
Ama çekingendik..

Bir gün, gerçek anlamda sevmeyi denedik,
Olmadı..
Bu mutsuzlukla sevememiştik de..
Anlamıştık, başka birine bağlanabilmemiz için önce kendimizi sevmemiz gerekti.
İlk adımı hep hayattan bekledik,
Sevemedik,
Sevmeyi denedik yalnızca..

Hasret çekmek bir çaresizlik değildi.
Sadece bu da bir yansımaydı ömrümüze.
Yollara düşen özlemlerimizi geride bırakmak dokundu bize,
Ağlayamadık,
Üzülmeyi istemedik yalnızca..

Akamayan zamanın saniyelerini aradık.
Geçmişe ulaşmak imkansızdı.
Pişman olmak ağırlık yükledi hepimize birer birer..
Tortulanmış düşüncelerimiz sersemdi.
Mutsuzduk işte,
Mutlu olmayı diledik yalnızca..




ARALIK 2012