Müze

Vaziyetsizdim uzun bir mühlet 

Şiir kadar milâdî 

Dağda çoban ateşi sönmüş 

Mavzeri kırılmış eşkıya kadar şimalsiz

Ağaca kazınıp unutulmuş aşklar kadar dilsiz

Gümrah çiçekler kadar çelimsiz

Çakıl taşları kadar dinsiz

Kırlangıçlar kadar yorgun

Yüzümde sinkaflı matem

Yüzümde kefenin çeperi

Yüzümde yılların hissizliği

Yüzümde ölümün ihtişamlı yüzsüzlüğü

Dilimde sükûn

Dilimde susmuşluk

Dilimde duyulmayan sensizlik çığlığı

Kefenim üstünde bıçak

Sırtımda teneşirin perçin izi

Çalakalem ahkâm kesip durur

Ander ve gusülsüz hilkat garibi safkan deyyus gibi

Göğsümdeki kocamış ağıt gözü

Adın ananlarla yaşarsın 

Yoksalar yoksun diye

Geç kalınmış bir tonda kamçılar durur ahlarımı

Sanki bilmezmişim gibi

Sanki hiç yaşamamışım gibi

Sanki yaşarken sen değilmişim de benmişim gibi

Bilmez ki

Hasbelkader 

Bir o kadar da elim bir bakiyedir

Bu siyah bu beyaz kainatta

Toprağa ve ota değmişliği ayaklarımızın

Bilmez ki

Severek yaşamak çağı gelende

Çoktan solmuştur içteki çocuğun elindeki güller

Hayli vakit olmuştur gökten düşmüşlüğü bülbüllerin

Hayli vakit olmuştur hayallerin küsmüşlüğü yazgıya

Bundandır bu yaşta göçmüşlüğüm dünyadan

Bilmez ki

Dünden yarına açılan bir kapıdır an

Geçenler israftır da

Kalanlar cûşa gelir

Bilmezler ki kalanlar 

An denilen nefestir nefstir

Bilmezler ki sonrası muamma

Bilmezler ki gün ola israf sayılacak olanlardır

Bilmezler ki ne sadrlardır

Ne kahhar

Bilmez onlar

Bir nebze insan

Bir tutam fistan

Bir dirhem toprak

Nehirler boyu gözyaşıdır 

Kandır 

Yaşanmışlık

Bilmez onlar

Dünya dedikleri

Bu gaybana

Bu rüsva girdap

Sahipsiz mezar taşı müzesidir

Geldik

Ve gittik

Neylersin