Nabzında Soluyorum

Sana...
susunca da
şarkım sürer...
konuşmayacağım!
Nabzında soluyorum şimdi şehrini,
duydukların,
yalnızca sustuğum saniyelerdi.
Gölgene bile alışırdım buralarda
sessizlik yutmak üzereyken her şeyimi.
Farkında değilim;
ipleri kopuyor canımın,
bağbozumlarını yaşıyor toprağım,vakitsiz...
Bakışlarında bırakmıştın,en son zamanımı,
bu kadardım işte.
Kaldırımlarında oturup,
ekmek arası umutları sunsam gelene geçene.
Kollarından çekip
iki adım özgürlük giydirsem herkese.
O yitiklerdi,gözlerinde ayağa kalkan,
bir bilsen...
Bir yapsam!
nefes almadan,
bağrımdakileri çıkarıp,ayaklarının dibine
bir atabilsem!.