Nadya

bir düştün, her akşam
maçka'dan harbiye'ye taşıdığım
başımdaki kavak yelleriyle.

kenter tiyatrosu önünde
pangaltı'nda gezdirdiğim.
feriköy'den öteye, semtinize geçiremediğim.
eve varmamak için uzattıkça uzattığım
yaşandıkça yaşanılası gelen
en yalın, en saf duyguydun içimde ve büyümekteydin
adın aşktı aşk olmasına ama
dinin başkaydı

yasaktı bize bu yaşadıklarımız
babanın otoritesine, ihtilal niteliğindeydi her buluşmamız
o zamanlar ne kadar da cesur muşuz !
ve ne de deli seviyor muşuz !
bundandı tüm imkansızlıklara meydan okuyuşumuz !

ve en büyük gerçeği göz ardı edişimiz !
benim müslüman, senin ermeni oluşumuz !

oyy benim ilk elini tuttuğum
aşkı ilk onda tattığım
bu aşk imkansızdı
bir düşten ibaretti sarılmalarımız.
bilircesine, yoğundu bakışmalarımız
bir yudum da içmek ister gibi
bir solukta yaşamak ister gibi herşeyi
acımasın diye küçücük yüreklerimiz
kazıyıp atmak ister gibi yaşıyorduk senle aşkı !
oy ki ne oy !

adın her söylendiğinde, içimde bir şeyler acımakta hala
belli ki; yaşamayı unuttuğumuz bir şeyler vardı daha
bitmiyorsun içimde
ne yapsam unutamıyorum seni ilk aşkım NADİYA !


2003 HARBİYE