Namlunun Ucundaki Sevda

// Hangi ölüm var ki ayrılıktan beter olsun
Hangi güneş var ki bir gün olsun doğmayı unutsun//


Bir sehar vakti müezzinin ilahi nidalarına karışıpta
Gelirsem kapına.
Bir yabancı gibi bakarsan solgun çehreme
Kolumdan tutarda atarsan
Çamurdan çirkefleşmiş kaldırımlara
Kirletilmiş bir mendil gibi düşersem yerlere,
İşte ben,
Ben sevmekten değil,
Dillere düşmekten korkarım.

Sevdanın dikeni batarsa can evime,
Acın sığmaz olur yüreğime,
Bir ney sesiyle hüzne boyanırsa
Meneviş düşlerim.
Sevda dikeninin açtığı yara
Oluk oluk kanarda kapanmazsa
Kıraç gönül yurdumda,
İşte ben o gün biterim.
Sen bir kez ölürsün yüreğimde,
Ben ise her gün can çekerim
Gölgesi düşmüş aşkın bitmeyen esaritinde.


Bir sessiz kavaldır benim yüreğim
Adım makamsız bir türkü olurda,
Söylenirse dillerde
İşte ben
İşte ben o gün biterim.,

Bu sevda büyüsü sararsa seni beni
günler erken düşer pusuya
Yalanlara büyür ellerimiz,dillerimiz
Bıçak sırtı kadar bir akşam dayanır kapıya,
Bana Leyla
Sana mecnun gözüyle bakarlarda
Ağzı çirkef kokan çakallara yem olursa sevdam,
İşte ben sevmekten değil
Aslanı kediye boğdurmaktan korkarım.


Bir dizi küfür gırtlağımda düğüm düğüm ,
Namluya sürmeli kurşun gibi sevdamı-
Sıkmalı o zaman,
Şakağıma-
Sustun
Söyleyemedim,
Sustum.
Ben sevmekten değil,
Severken sırtımdan vurulmaktan korkarım
İki sela arası eceldir,
İşte ben sonumdan
Ecelin olmaktan korkarım.