Nasihat

Fikrimde bir kent kuruyorum ama
Aydınlanmıyor
Parklarında çocukların sevinçli sesleri yok
Sokaklarda kalabalık, cenaze alayları
Neşe, keyif görülmüyor; hüzün, hayli çok
Mevsimlerden bir ilkbahar taşıyamıyorum
Süregelen bir kış ve geceler uzun
Sıcak dost seslerinde sohbetler büyümüyor
Boy veriyor yalnızlıklar karanlık odalarda
Zaman bir darboğaza akıp birikiyor
Kalbim, kalk gidelim daha fazla karanlığa kalmadan
Ne varsa yaşadığımız yıllar içinde bırak kalsın
Bir çeşit arınmaktır çekip gitmek, hiç bir şeyi almadan
Anla ki; bir hazin nihayete erdi an
Kendini tekrarlayan bir acıdan ibarettir artık
Darboğazlarda birikip duran zaman