Nasihatname

Kendi kendimle yetinmeyi öğrendim yüreğimin uzaklarında
Hayatla kavgam hiç bir zaman bitmezdi bu yürekle
Baktım ki,herkes kendi aleminde sefasında
Geçte olsa bende kendi kendimi dinledim
Büyüklerimi saydım,küçüklerimi nasihat'ladım
Tam bittim derken,ümitsizlik içindeyken
Yorulmuştum ki, kullarla ben savaşmaktan
Kalbimi karartmıştım ki, içimi daraltmıştım

Hayatındakilerle anlaşmalı,dedikçe kırgınlıklara,
boyun büktükçe...
Baktım ki,tüm güzellikler hakka ait, ben bunu bilip, buna inandım.
Güzel söz söyle seni insan saysınlar derim derim de,
Gençlik gidiyor elden,ihtiyarlık başa bela be dostum
Balım Sultan ne kadar konuşsa da boşa,cep delik iken,
değmez kefenin rengini düşünmeğe ..
Gariban da değilim,amma sözlerim de on ikiden vurur !

Bana yaşarken ölmeyi gösterdiler,sevgimi sevgisizlik ,
Pazarında sattılar,açan güllerim'i de kuruttular...
Kul hakkıyla gelme demedi mi sana Yüce Yaratan
Kim kime ,dum duma olmuş, çivisi de çıkmış dünya
Sen sen ol derim, sonra ahrette insan etin yeme
Ruhunu bu dünyada yıka bari zebanilere iş bırakma !

/Balım Sultan/

NOT: Nazım'ın da dediği gibi...

"Düşmesin bizimle yola:
evinde ağlayanların gözyaşlarını
boynunda ağır bir zincir gibi taşıyanlar!..
Bıraksın peşimizi kendi yüreğinin kabuğunda yaşayanlar!..."

Nazım Hikmet...