Nasıl Bırakıpta Giderim

Çoğu zaman Şöyle uzanıpta göğün altına,
Bütün yıldızları tek tek,
Hepsi benimmiş gibi saymak istedim.
El sallamak istedim avuçlarımdan kayıp gidenlere.
Hatta bazen takılmak istedim arkasına,
Alıp götürsün beni gittiği yere.
Uzak diye adlandırabileceğim,
Bana uzaktan daha uzak yerlere.
Marsa mesela
Sormak isterim kendisine neden kırmızı diye.
Ya da Venüse,
Neden aşkla özdeş diye.
O da olmadı Ay bile kabulüm.

Ama yok o zaman dönüşüm olmaz,
Özlerim ben İstanbul'u.
Üsküdarı, Beykozu, Adaları, Boğazı.
Hatta o Peşi sıra uçuşturduğu martılarıyla Moda vapurunu.
Tramvayı, metrobüsü bile özlerim.
Her akşam Önünden geçerken burnumu tıkadığım kokoreçcileri,
Sesini duymaktan bıktığım sokak satıcılarını,
Televizyonda Yemekteyizi, Popstarı,
Hepsini Özlerim.

Necip Fazılında dediği gibi;
İstanbul Benim canım.
Nasıl bırakıpta giderim!