Ne Çok Ölmüşüm

Senin varlığınla varmışım meğer
Senin yokluğunda yok olduğum gibi

Oysa ne çok isterdim
Sabahlara seninle doğmayı
Mutluluktan az da olsa payımı almayı
Ne çok isterdim
Ne çok eskimiş günlerdeyim şimdi
Bilemezsin ne çok

Gözlerim özlem afişlerini çoğaltmaktan yorgun
Yoklama kaçağıyım üstelik düşlerde
Ve yürüyorum mevsimsiz günlere
Sabrıma yabancılaşan gölgemle
Duygularımın hırçınlığında
Bir geceden ötekine yürüyorum
Bir yerlerde kendime rastlar mıyım diye
Yürüyorum

Yorgunum
Yaşam adına yorgunum
Giderek çoğalıyor yalnızlığım
Sığdıramaz oldum adını
Kurduğum yüklemsiz cümlelere
Bir çığlık eşlik ediyor her seferinde
Yargılanırken gecelerde sensizliğim
Dinlenmiyor gözlerimin tanıklığı
Sorgulanıyor
Ve suçlu bulunuyor hüzün mahkemesinde
Zavallı yüreğim

Ne çok gizledikçe kendimi anılardan
Ne çok uzaklaştım yarınlardan
Verimli bir toprak gibi ektim
Derdimi kederimi gözyaşlarıma
Tükenen umut meydanlarına kurdum darağaçlarını
Yalnızlığın başladığı yerde vurdum kendimi
Ne çok acılarım varmış tetikte
Ne çok kanıyor yaralarım şimdi

Acıların kuyusundan çekmişim meğerki aşkı
Meğer iki kurşun arasındaymış sevda
Yüreğimi kum gibi dağıttı gitti
Vurulduğum noktada çürümekteyim
Rengini çoktan unuttum mutluluğun
Göçmenim şimdi bedenimde
Kendi gölgemde rehin
Keşkelerim çoğalttıkça pişmanlıklarımı
Ölümün coğrafyasına geçiyorum
Meğer ne çok ölmüşüm ben ne çok
Yaşamayı beceremediğim
Şifresini yitirdiğim hayatta
Ne çok ölmüşüm ne çok
Sen yoksan ben hiç yokmuşum
Meğer hiç yok