Ne Dersen İnanacağım

Mayınlar, ölümcül bir sır taşır.

Adım atmak cesaret işi.

Yaşamla ölüm arasında, ince bir çizgi…

Söz, ne dersen inanacağım.

İki ateş arasında yanıyor ruhum;

bir yanda Arya, bir yanda gururum.

Çekiçle örs arasında, ezilir demir,

İnsanın ruhu da böyle, zamanla değişir.

Söz, ne dersen inanacağım.

O günden sonra kemençenin sesi,

kiremit döşeli bir çilehanesi...

İçime bakıyorum harabe,

dışarıya bakıyorum virane.

Bedenimi taşıyan bu ince ip,

koptu kopacak anne.

Aynalar da geçen senelerin izlerini yansıtır.

O çok değer verdiğin, 

bir mürekkep lekesi gibi zamanla silinir.

Bu kadar yaklaşmışken, 

içimdeki hissiyatın kuvvetine inandıramadım kimseyi.

Söz, ne dersen inanacağım.

Ne olur ikna et beni!

Kırıldıktan sonra,

aynı yerden bir kemiğin kaynaması bile üç evreye ayrılırken,

ben hangi evresindeyim anne?

Sevgiyle yüceltilen bir insan,

neden bahanenin dallarına sığınır,

dikenlerine dolanır?

Elimde bir silgi, özenle tuttum kalemi.

Silmek de özgürlüktür dedim ve sıraladım.

Her Allahın günü bir resim,

ona dair bir söz daha sildim,

Yürek, acıyla bilenir!

Aşkın nabzı durdu, her an bir hiçliğe esir.

Öyle bir süreç ancak bir sonrakiyle birleşirdi.

Yolun sonunda ne bir tabela, ne de ondan bir iz.

Artık güvenli değil burası.

Nizami bir sırada, sırayla üzerime gelişini izledi yılların.

Anlayıp dinlemeden, ne basit bir yargı!

Söz, ne dersen inanacağım.

Niyetim, sebebime kefil olur mu anne?

Bağrımda bir hicranın seyri, inan, kederin.

Sessizliği, üzerine basana kadarmış anne.

Üzerine basana kadarmış…