Ne Garip

ne garip
hayatın sonbaharına dökülmüş aşk tohumları
ikinci baharı yaşarken sevinç gözyaşlarımız
kim derdi ki gönül bahçemizde ölümden bir umut yeşerecekmiş

ne garip
gelmekle başlarmış ayrılıklarımız
bir gençlik sarhoşluğunda yaşlanırken ömrümüz
kim derdi ki koltuk değneklerimizi sevdalar kemirecekmiş

ne garip
büyük bir tutku ile bakmışken aşkın gözlerine
dünyaların en güzel kalbine bağlamışken umudunu
kim derdi ki anadan doğma bir kör çıkacakmış karşına

ne garip
insan onca terk edilmişlikten sonra
onca vurgun yemişlikten sonra
kim derdi ki son nefese dek hiç yaşlanmayacakmış...

xıı.vııı.x