Ne Kaldı
birer birer kapandı kapılar
ses ve ışık tutsak edildi karanlığa
sonsuzluğa uzayan zaman
dar geldi bir nefeslik ömrün kalıbına
oysa insandı
kuş kadar canı vardı
çıkacaktı bir gün
ne çok erken
ne de çok geç
her yaprak düşerdi toprağa
sanki gülümser gibi
tomurcuklanır çiçekler
baharla açar yeniden
zamana yazılan hikayeler
okunur ve biter
bir sonu var bilen bilir
her bahar sonbaharı bekler
bir yudum sevgiye hasret
öksüz yalnızlıkların çocukları
sıcacık bir el özleminde
yanmış küle dönmüş
okşanmayı bekleyen saçları
ah dünya!
gidenin dönülmezliğinde
bunca keder yükü
bunca acılar
kuruyan o eski sevgi bahçelerinde
ne bir kuş sesi
ne açan bir çiçeğin rengi
hepsi hepsi
bir avuç kül grisi
ah dünya!
sinsi karanlıklarından
sevgisiz yalanlarından başka
söyle !
ne kaldı bak ellerimizde ...
/ bir ışık olacaksa eğer karanlıklara , yandıkça daha da büyüyecek umutlar ... /
18 mart 2016 / istanbul
Şiirlerimde, güçlü biçimde insan sevgisini, evrensel dostluğu, evrensel barışı ve evrensel birliği, insani bütünleşmeleri güçlendirmeye çalışıyorum...
İnsani sevgiler ve insani güzelliklerle yaklaşıldığında insan insana, asla hiç bir zarar veremez idi ... Birlikte yaşanan coğrafyalar, ortaklaşa, birlikte ve bir bütün olarak sevgiyle birer mutluluk cenneti haline getirilebilir idi ...
Bütünden parçaya ... Toplumun bütününden , 1 tek bireyimize kadar , sevgiyle bakıp, sevgiyle paylaşmayı bilebilseydik eğer ...
Umarın, şiirlerimde, bu duygularımı yansıtabiliyorumdur okuyucuya...
Maalesef Ahmet bey. Aslında çaresi, ilacı olmayan dertler ki, yalnızca zamanla acılarımızı hafifletiyor sabredişler. Şu yalan dünyanın işte , insanın insana düşmanlıklarına fena halde bozuluyorum ben. Üç günlük hayatları yaşanmaz hale getiren sevgisiz, merhametsiz yüreklere...
Teşekkür ederim güzel yorumunuz için.
Geriye hep hüzün kalıyor yaşananlardan sabır ise ilacı belki...👍😅😅