Ne Sayarsan Say 1

Bütün gökyüzüm

senin gözlerinden ibaret sanırdım.

Her gidiş,

bilmediğim kelimeleri öğretirdi

gitmediğim yerlere uğratırdı her veda

ben bitti sanırdım

sevda bitince sancısı başlardı

ve kalbin,

gölgesinde dinlenmek istediğim tek duraktı.

Sustum ben

sen ne sayarsan say...

Ayrıydık, yaralıydık

aynı açının değil aynı acının ahbabıydık.

Sarılarak konuştuğumuz günleri özlüyordum,

hani o boynuna konuştuğumda kalbinle duyduğun.

Kanadım değil,

inan ki umudum kırıldığından uçamıyordum.

Ben ki sevgili,

bir gül için bin dikene su veren bahçıvan.

Senin,

bir gülüşün için neler neler verirdim inan.

Yağmurdum ben,

sen ne sayarsan say...

Herkes,

içinde taşıyordu o müzmin yalnızlığını.

Hangi saati geçince,

hangi caddeye sırtımızı dönünce,

hangi mevsime hasret çektikçe kavuşacaktık,

bilmiyordum.

Dağıtamıyordum şu gönlüme çöreklenmiş hüznü,

birde diyorlar ki;

mutluluk,

iki kolu arasına sığdırdığıdır insanın.

Bağrına bastığı,

burnunun direği sızladığıdır.

Yurttum ben,

sen ne sayarsan say...

Yıkık bir şehirdim oysa,

ve öptüğün yerlerimden iyileşirdim,

biliyordum.

Gündüz hikaye,

gece şiirdi sesim yokluğunun tınısında

ve her seferinde,

kimsesizdim,

bir başına ulu orta tenhalarda.

Çığlık oldum ben,

sen ne sayarsan say.