Ne Sayarsan Say -2-

Eyy benim çıkmaz sokağım,

hangi ıslığı çalarsan çal notan yoktu senin.

Eksikti biraz unuttuğum her şey,

uğramadığım her şehir birer pişmanlık hikayesiydi.

Boğazımda,

itiraf edilmemiş bir hıçkırıktı özlemek

ve ben her hasretimde,

seninle hep anlamadığın dilden konuşuyordum.

Yutkundum ben,

sen ne sayarsan say...

İçimin,

bam teline çıkıyordu sana dair her yol.

O ümitle yaşadım bunca zaman

sana, bir gün,

iççekişlerim kadar sarılacaktım.

Ne olur bakma bana öyle,

bana öyle bakma ne olur.

Sende nota,

bende yangın yeridir sol.

Akorttum ben,

sen ne sayarsan say...

Herşey bitiyordu da,

herşey geçmiyordu sevgili.

Acın diyorum,

kokun diyorum hala yanıbaşımda.

Söylesene yürek yanım,

şu gurbet dedikleri nedir ki yalnızlığından başka,

bu yüzdendir bendeki yerini seviyordum.

Saklayamıyordum artık yılların yorgunluğunu,

solgundu gözlerimdeki yaşama hevesi,

bir uğultu vardı sessizliğimde.

''Sevmediğim biriyle yaşamaktansa,

unutamadığım biriyle ölürüm'' diyordum.

Öldüm ben,

sen ne sayarsan say...

Sana gelirken öldüm ben,

sana gelirken herşeyimi öldürdüler.

Düşmem sanıyordum sana böylesi bağlanınca,

velhasıl kaybedişlerde büyüyordu sevdalarım,

yorgundu gönlüm uzaklara gitmelerden,

ve yalnızlığım,

sensiz kayıp giden acımsı zamanlarımdı.

Oysa şimdi,

kimbilir ne güzel olurdu birlikte ıslanmak.

Biliyordum,

mümkünü yok kesişmezdi yollarımız.

Bir sobaydı kalbin, için hep har.

Tutamıyordum, tutuşuyordum ey yar.

Yandım ben,

sen ne sayarsan say.