Neden Ağlamaz Ölüler

I
Güneş geceyi yırtmaya kalkınca
Ölüler ayaklanır bu şehirde
Kefen giymiş sevdalar
Mezbalarda sergilenirken
Sıfatım yarin cüzdanında absürt bir resmi andırır

Yardım çığlıkları yankılanır odalarda
Fakat kalın kafaların içine bir türlü sızamaz aşk
Tövbeyle terkedilmiş kalem;
Şimdi burnu sızlatır çürümüş satırlarıyla

II

Anılar zamanla harmanlanıp savrulur
Aklımın kanalizasyonlarında çıkacakları yolda
Geç kalmış aydınlanma çöker gecelerime
Mazgallarımdan akarak tekrar başlar hayat

Betonlaşmış gözpınarlarımdan
Son bir umut düşer tenime
Seller sürükler kinimi
Ve aşka yer açılır yüreğimde

III

Şafağa karşı yakıp sigaramı
Bırakırım avuçlarımı sıkmayı
Cevabı ben kokan
Meçhule sararım.

Ne anlam taşıdığını bilir mi
Dizilirken dizeler
İnsan yaşamadan nasıl bilsin
Neden ağlamaz ölüler