Neden Attılar ki Bilemedim

Yıllar önceydi bir bahar günü nasırlı

Eller yorgun omuzlar üzerinde geldiğimde

Hasta değildim, mahzundum birazcık

Bir iki adım girdim de kaldım öyle sadece

Yüzüm gülümsüyordu

Gülümsemelere karşılık arada bir

Ayakkabılar tanıdım sevdim okşadım kokladım

Gıcır gıcır yırtık pırtık yaralı bereli

Ayırmadım birini ötekinden

Hep koynumda ısıttım

Türlü türlü ikonlu anahtarlar

Asıldı kollarıma elbise rahatlığında

Sessiz bekleme salonu gibi

Yorulmadım sıkılmadım

Elbiseler bebek çocuk yaşlı hasta zinde

Rengârenk temiz kirli kokulu

Asla dokunmadım emanetlerine

Doldum taştım yeter demedim

Sonra başıma konuldu

Göğsüme dizildi

Koynuma sokuldu kutular mendiller boyalar

Şemsiyeler öf demedim aman demedim

Misafir geldiğinde önce ben buyur ettim

Paltosunu çantasını boynumda beklettim

Giderken yine ben gülümsedim

Yılda bir iki defa tozumu aldılar yanaklarımdan

Sert kirli bir bezle aşındım

Kulpum kırılmıştı takmadılar aylarca

Sesimi çıkarmadım sustum

Birden yaşım ilerlemiş şöyle yirmiyi geçkin

Tam emekli hizmeti beklerken

Gözleri bozulmuş olmalı zahir

Evin hanımı ile kızı birlikte

Atalım dediler bunu artık yeter

Renkleri çok demode

Şimdi yüreğim yanıyor kollarım kopmuş

Üstüm başım yara bere içinde

Çöp kovalarının yanındayım kış günü

Kediler soğuk bir ayaz örttüler üstüme

Neden attılar ki beni sokağa bilemedim

28/11/2024 yağmur…