Nedret 1

Gün batımına doğru yürüdük
Ardımız sıra sevdamızı sürüdük

Elimizde kırmızı ve beyaz gül
Gül Nedret..! Belki bu son gül

Kızıl renkli idi günün sonu
Ayrılıktı aramızdaki konu

Durduk
Birbirimize sorduk

Yollarımız neden ayrıldı
Kim kimin kalbini kırdı

Nedret'in ela gözleri ufka daldı
Ardından gözyaşlarını saldı

Ağladı: İçin, için
Dedi:Niçin, niçin

İsyanı var; kaldırdı göğe ellerini
Gösterdi aşk ile yanan yüreğini

Bağırdı
Ve..! Haykırdı

Ölmek istiyorum, beni duyun
Sevgiyi bilmeyenler kahrolun

Nedret'in diz bağları çözüldü
Yere dizlerinin üstüne büzüldü

Kafasını vurdu önündeki taşlara
Yüzü ve gözü büründü alkanlara

Kafasını da yerden kaldıramıyordu
Kızıl saçları onu gizliyordu

Ömründe ilk defa kara sevdaya tutuldu
Sebepsiz ağlamaktan hıçkırıklara boğuldu

Bağırdım, Nedret ağlama
Beni sevdiğini hiç saklama

Dedim:Gözlerime bir bak
Kalbine de aşk ateşi yak

Gün batmış, geceyi müjdeliyordu
Gece başlamış, vuslat bizi bekliyordu

Nedret; hafif, hafif başını kaldırdı
Hüzünlü gözlerini de, Dolunay'a kaptırdı

Ay hilaldi, etrafa ışık saçıyordu
Nedret'in siület'i, gözlerimin önünde duruyordu

Sordum:
Seni seviyorum...
Bize de ne oldu..?
Birden ayağa kalkıp doğruldu
Sık nefeslerle, bir an soludu
Bana da bir sevda şiir'i okudu

Nedret'le
El ele

Gün batımına doğru yürüdük
Ardımız sıra sevdamızı sürüdük



04.01.2009-SEYDİŞEHİR