Nefesimi Tutabildiğim Kadar

gittin..
hipotek altına alındı sana dair bütün düşlerim..

?artık bedenimin içindeki kayıp ruhlara
kısık bir ses tonuyla bile şarkı söyleyemeyecek kadar,
yorgunum'

ve artık fazla yormuyorum kendimi,
öyle bir yormuyorum ki,
sağır olmasa bile, aşığı olduğum kadına,
seni seviyorum gibi boş kelamları harcamayacak kadar cesurca..

onu sevdiğimi söyleyemem,
çünkü boş,
çünkü yorgunum artık..

biliyorum ki sadece sevmek yetmez,
biliyorum ki o beni sevmez,
en değişilmez gerçekse, onu benim kadar kimse sevemez..

olsun diyorum artık,
olsun..
gitsin,
dokunamadığım elleri, başkasının olsun..
elbet bir gün anlar diyorum sevginin önemini,
karın doyurmasa bile, önemini..

bilmiyorum tanrım, bilemiyorum..

dua ederken,
sana seslenirken,
yakarırken,
ağlarken,
nereye bakacağımı bilemediğimden kapıyorum gözlerimin kapaklarını karanlığa..

yine karanlık,
yine yağmur,
yine gökyüzünden düşüp intihar eden damlacıklar..
hayır hayır !
bu kez tanrı ağlamıyor benim halime..

ve sonra o çocukları görüyorum,
sokakta yağan yağmurda ıslanıp, oynayan çocukları..
yanıma çağırıp, birer tane şeker verip kandırıyorum hepsini.
yağan yağmurun,
senin gözyaşların olduğuna inandırıyorum onları..

ve yine o küçük çocuklara
ellerini tutabilmem için dua etmelerini istiyorum..
belki de, kavuşmamız için..

çünkü,
bu şehre düşüp intihar eden yağmur tanelerini sayabilme ihtimalim kadar
imkansız olamazsın sen..

çünkü,
küçük çocukların tanrıya kurduğu cümleler on ikiden vurur duaları..
tanrı en kolay onları duyar..

sus,dinle..
hep susup dinliyorsun zaten,
bu kez yine yap ve sessizce dinle son sözümü..

ve ilk kez inan bana,
yemin ederim ki doğru söylüyorum,
inan artık sevmiyorum seni..

sevmiyorum !
nefesimi,
tutabildiğim kadar..