Nefesin Ölümü

Bugün yaz sancısı var yüreğimde
Eskiden olsa düş girerdi pencerelerime
Ama yoksun, yokum
.
.
Merdivenleri teker teker çıktım güneşin doğumunda
Geceleyin yoktu kuşlar
Elimdeki mektuplar
Esrik bir zamanın bilinmez ısrarında sargılıydı umutlar
Ki gölgenin acıklı yanı aşikardı zaten susuşlarımda

Aşağı indiğimdeyse martıları uyurken gördüm,
Ninni mırıldandım yanlarına varınca
An be an huzur damladı gözlerinden
Ve yavaş yavaş şiir döküldü dillerinden
Duyamadım

Zira, yarımdı söyledikleri ya da ben öyle kalsın istedim
Bilemediğimden (durduk yere) diz çöküp ağladım
.
.
Mor tebessümün kırmızı ve kırık aynalarında
Suretimi resmeden ressam
İçimi okumaya çalıştı dinlenirken
Okunmadı

Çünkü kayıp bir haritanın çıkışı olmayan yoluydu benim yüreğim
Tuzaklı, saklı, açılmaz bir kara kutuda kilitliydi
Farkedilmedi

Gülümsedim sonra ressama, gülme dedi
Gülmek, içimin isyanlarını bastırmadı çünkü
O da anladı ruhumu, bu sonsuzluğa olan yolculuğumu
.
.
Kumdan yapılmış şatonun gizli pencerelerinde seslenirken düşlerine
Sıcağı sıcağına bir ihanetin içinden çıktı aşk
Çok yorgundu
Eli ayağı dolanıktı birbirine
Ve sapsarı bir yüzü vardı ellerinde

Hayatın tuzla buz olmuş anlarında dururken kalabalığım
Başımdan geçen zamanlarımı düşündüm
Soğudum herkesten
Soğudum kimsesizlikten

Artık bildim bundan sonrasını yaşamak için
Bildim aşkın tenini
Bildim beklemenin bedelini

Ama yetmedi...
.
.
Nefesimi kapalı kapılar ardına bıraktım dün gece
Yazılması imkansız hayaller kaldı dizelerimde

Öldüğümden yazamadım
Yazamadığımdan öldüm...

17.10.11