Nefesinin Olmadığın Bir İklimdeyim

''SAHİ, ne sandın SEVGİLİ
yıldızmıydım YANARKEN kendime, YAKARKEN sevgiliye.
NEFESİNİN olmadığı bir İKLİM
ya kıştı TENİME, ya da son bir alkıştı ÖLÜMÜME...''

Bütün karanlığıma bir tebessümdü varlığın,
nerede başladıysa,orada bitmedi işte hikaye.
Sırf sen uyanma diye sessizdi çığlıklarım,
ellerimdi acıyan,tutulmuşçasına güneşe.
Sevgiye tebessüm,ayrılığa gözyaşı katardı her aşk,
bazende,üşütürdü cümleleri yalnızlık iklimlerinde.
Keşke filmlerdeki gibi olsa,bütün sonlar mutlu sonlansaydı da,
giden böylesi ağlamaz,kalan böylesi yıkılmazdı belkide...

Üşüyen yıldızlar aydınlatırdı gecemi,
erteledikçe,yüreğimde büyürdü hüzünlerim.
Hiçbir tebessüm mutlu etmezdi yüreğimi,
fırtınası hiç eksilmezdi cennetimin.
Kendi iliğine küsen bir düğmeydi yüreğim,
bu yüzdendir aşkın iki yakasını denk getiremedim.
Su boğar,ateş yakar,hava söndürür dediler,
meğer 'sen'sizlik öldürürmüş sevgili bilemedim...

Gözlerinde sustuğum ne varsa,
hep eksik kalmışımdır sensizliğin çukurunda.
Her defasında bembeyaz sayfalar açsamda aşka,
nafile sevgili nafile,kalem siyah yazıyor sonuçta.
Yürek ne yaşıyorsa düşer dilimden intiharca,
ıslanır hüzünlerim,bir bir damlar her bir satıra.
Vedalaşamadığım isyanlarım var benim,
kimbilir,belkide müptelayımdır acılara...

Hangi cümleye başlasam gözlerinde duraklarım,
mecnunca dualar dökülür dudağımdan semaya.
İçimde köpürür bir volkan,susarım,
yağmur olur eylülce süzülürüm yanağına.
Zamane tümcelerle avutsamda yüreğimi,
sendin sustuğum bütün üşümelerimden kalan arda.
Tükendim defalarca sensizliğe bölünmekten,
Yoruldum sevgili,ertelemekten düşlerimi yokluğunda...

Biz konuştukça aynı lugatın sol anahtarında,
hep senden bahseder bu şehir tüm gramer boşluklarında.
Dinmez fırtınası gözlerimin içimde sen 'yaş'landıkça,
bir güvercinim sevgili,cennete çıkan tüm sokaklarda.
Belkide,müsait olmayan yerde inmekti aşk,
belkide,dünyayı durdurup kendin dönmekti.
Hangi içkiyi denedimse inan güzelleştiremedi beni,
meğer ben en çok seninle güzelmişim sevgili...