Nemrut

Sıgınıyorum yalnızlığıma
biriktiriyorum gamzeleri bir göz boşluğunda
bir yanlış zamanı seçiyorum
ve yanlış insanları
sevdamın doludizgin coşkunluğunda.

uyumak istiyorum
birden bir gezegen olarak üzerime düşerken dünya
bir keresinde düşümde görmüştüm bunu
ve jüpiteri
ve yıldızlar uçuşuyordu
bir şehir kayıp gidiyordu boşlukta
yalnız ben nerdeydim bu içremliğin ortasında
kim olduğumu bilerek soruyordum bunu
nerdeydim bütün gezegenler parmak uçlarımdayken
bir çocuğun tedirginliği göğsümde
uçuşup duruyordu dalgınlığım
oysa ben kimseye bir rüya anlatmadım
korktum belki bundan
anlatamadım.

sızlayan bir kalbim olduğunu hatırladım yıllardan sonra
sızlayan bir kalbi yeniden duydum
açtım kollarımı sonsuz boşluğa
ve kendime
uyanmış olarak
tan kızıllığına varırken uykular
dedim ki
gün batımına benzer hayatım
güzel görünür
fakat ben yanarım
ısrarla sızlayıp durdu yüreğim
ve eğilip sol yanıma
haklısın dedim
haklısın kalbim.

aşk nemrut olsa da gönlüm ibrahim !