Nereye Baksam Sen Etraf Kapkadın

Sen gideli
zihnimde sorular
resmi geçit törenleri kadar
soğuk cevaplarına,
bir o kadar da saçma:
düşünmek mi harap eder insanı?
Yoksa suçluluğun piç çocukları
pişmanlıklar mı?
düşünen mi daha çok üşür?
düşen mi?
yoksa özleyen mi?

'Özlemek'...
bir eylem
tek başına yapılan.
İnsanın
içini kanatan,
içine kan atan,
can atan,
kanadıkça içini O'na atan...
Özlemeyle dalga geçen
'Gitmek' de bir fiil,
senin iyi bildiğin.
Tahrik eden
tüm eylemlerini
terk edilenin.
Gittin, özledim...

Sen gittin,
ben gözlerimi ve ağzımı kapadım.
Gittin, kimseyi görmedim, kimseyi duymadım
Bir terbiyeci, iki maymun.
İnsan maymundan,
maymun acıdan,
acı özlemekten
özlemek senden
Sen...
Sen içimden...
Zaman aktıkça
Darwin gülümsedi bana
Aşkın evrim teorisi çıkmazda.

Sen gideli
gittim ben de
şiirlerin götürdüğü yere...
Kervanlar düzdüm yokluğuna,
hasret mücevherleri taşıyan
o şiirlerin sırtında.
Sen gittin
kadıniçi rengi nefesin
rüzgar oldu kervan yolunda,
hüzünlü yağışlar bırakdı
içimin sanadolu bölgesine.
Oysa ben,
kuyruğuna tutunduğum
ne mutluluk uçurtmaları
bırakacaktım
o nefese...


Sen gideli yürüyüşüm de değişti.
Parasız adam yürüyüşü...
Başı yeri selamlar,
kamburu merhaba der
gökteki zenginlik düşlerine.
Beş kuruş umut yok cebimde
ama içimde
buzullarını yitirmiş
kutupların çaresizliği
ve yalnızlığı
balıkları ölmüş denizlerin...

Sen gittin,
anarşist oldu
yazım kılavuzları.
Hiçbir şey değişti
Her şey değişmedi
Bil ki;
Nereye baksam Sen... etraf kapkadın...