Nesilden Nesile Şair

tövbe
tövbe
sanki bütün şairlerin evlerinin çatısı yok
ne tuhaf
bu cemaât
bu ses
hayret
bütün insanların gözyaşı rengi aynı saydam ve tuzlu
saklıyor şairler diğer insanlardan
sanırım
yıldızlardan kiremit örüp gece kuytuda siyah ağlıyorlar
...

bu kadarda olmaz ki
bütün şairlerin bahçesi var
ve
aynı rüzgara boyun eğiyorlar
dal kırık
düş değil
zemheride kiraz
mütemadiyen kalp buruk
paramparça
lakin cıvıl cıvıl abdal çocuklar var
şaşkın değilim
can pahasına toprak belliyor bütün şairler


mübağlasız
ellerinde mahlasım Güneş
çırpınan güvercin
filizler
ve
ve
yelkenli var ellerinde
kederlerine bin hayret
hep gülen ufuk
kafes cepleri ıslak ve nemli
off çatısı kan rengi
gizleyemem
alabora eder bu saydamlık beni

söylence değil
bütün şairlerin paydasında bağbozumu çocukluğu
bilirler özgedir
ve çatısız nasıl korkar çocuklar
değil mi
camlar kırılınca da çok korkarlar
...


heves değil
şairler çocuklar gibi sever beyaz sayfaları
söz lâl
...
yetersiz sözcük severler işte
atlaslarında hiç batmaz kağıttan gemileri
ne garip
çekilince el ayak
yıldızlardan kiremit yapıp gayet siyah ağlar şairler gerçekten iyi bilir periler


ya tanrı?


vakit tamam
suskuma kekeme çatı
hakikat bu dört bir yanımda rengarenk çocuklar
yine döndü saat zifire çeyrek var
kağıttan gemimde ahir
hani zaman böyle gelmiş böyle gider

bütün şairlerin kabrinde
çatı
kapı
penceresiz duvar...