Neslihan (1 mayıs 1977 taksim anısına)

Neslihan ı çok severim ben
Lüle lüledir saçları
Ağarmış gölgelerinde anılar
Her telinde günlerin izleri sayılı

Yaşamı baharları kovalamakla geçmiştir nerdeyse
Sevmese de alışmıştır hazana
Hele o buz tutulmuş kışları
Her damlasında gözlerinde yalnızlık saklı

Kim tutacaktı elinden
Karşıya geçirirken
Kim bilecekti
Sevdiği elbiseyi
Mağazan seçerken
Kim narince
Giydirecekti
Ayaklarına patisini, ayakkabısını
Kim gözleyecekti
Eve gelişini
Koşa, koşa o
Kime gidecekti
Kim bekleyecekti
Evinde
Kim ?

Küçüktü bilemedi
Küçükken sarılamadı
Büyüdü bulamadı
Büyüdüğünü anlatamadı

Hep özlediğini yazdı günlüğüne
Not düştü
Seni seviyorum,
Diye her seferinde

O kirli ellerini yıkasaydı
Görseydi bir kez yıkarken

O ak saçını elleriyle kavrasaydı
Okşasaydı bir kez

Kucağına otursaydı
Dersini yapsaydı
Sorsaydı daha çok
Sorsaydı
Hiç değilse bir kez

Dans etmesini bilemezdi
Halay çekerdi kim bilir
Efeler gibi diz bükerdi
Kırardı gerdanını belki de
Mendilini sallaya sallaya
Geçerdi önünden

Ah o mendilin her savruluşunda
Estirdiği rüzgâr
Bir kerecik öpüverseydi yanağını
Geçiverseydi o sevginin melteminden

Maaşını toplasaydı
Eksik kalsaydı her aybaşında
Ödeyemeseydi
Elektiriği, suyu
Şikayetlenseydi bir kez

Bir tas çorbaya razı yüreği
Kurumuş bir dilim ekmeğe hazır dünden beri
Yeterki,yeterki
Babacığı girseydi bir kez kapıdan içeri

Bugün 1 Mayıs yıllar yılı buruk kutlanan
Babasının öldüğü gün doğmuştu, işte Neslihan

32 yaş
Ve
Yaşadığı onca yıllar boyunca
Dinmedi sızısı

Ve ayrılmadı gözleri eşikten
Çalacakmış
Gibi
Sanki bir gün
Evlerinin kapısı