Nesnel Mesafeler

bir yeryüzü düşünüyorum
içinde sadece o gözlerin olduğu
ve sadece onun ses tellerinden oluşan
bir sessizlik düzeneği

düşünüyorum
düşe kalka yeniden
ve yeniden
bir ip sallıyorum göğe doğru
enteresan bir şekilde takılı kalıyor oraya
bütün salladıklarımın üzerine bir çizgi çekiyor
bir tek buna inanıyorum
o ipin ucundaki
avuç içi kadar mutluluğa dayanıyorum
koyuyorum tüm renkleri gözlerinin önüne
geriye kırmızı kalıyor
inadından bence
çok sevdiğinden gün batımını belki de

sımsıkı sarılıp rüzgarın o dala baktığı anda
uzun uzun düşünüyorum
tanıdık gelen sevdaları eliyorum birer birer
tek tük kalıyorlar
uzakta olanların sancısıyla beraber
ben de vuruyorum sırtıma hasreti
inleyerek söylüyorum yolun aşağısındaki
pembe çiçeklerin narin melodilerini

duyulsa da
duyulmasa da zorluyorum düşlerimi

kendimi bir perdenin ucundan uzatıp
yeniliyorum sokağın lambalarını
o yüzün gülümsemesinden başlıyorum düşünmeye
düşünüyorum dediğim
kazıyorum her bir hücreme
onun her bir hücresinin izlerini erite erite

yakamı bırakmayan mesafelerin nesnelliğinde
özgün
ve özgür aşkı ifade etmek
bazen yanmak
bazen uyanmak oluyorken
bu kalbinin nehirlerini düşünmek
bana
bazı kıyıları
bazı çığlıkları hatırlatıyor

aslında hiç unutmadığım
aslında hiç uyutmadığım hecelerimi
dizlerinin dibine getirtiyor
ayakta duramayacak kadar sarhoş oluyor bedenin
beni duyamayacak kadar sağır kalıyor yüreğin

ve iniyor gökten yağmurun inleyişleri
iple birlikte seni de görüyorum
tekrar düşünüyorum
özlem yüklediğim kitaplarımı
adamın küllerinin yanına savuruyorum
yanıyor her gün
her anın içinden ismimin baş harfine uzanarak
cismime yarınlar ekleyip
yeniden seviyor kimsesizliğimi

böyle böyle düşünüyorum

kuşların kanatlarına yükleyip hasret bulutlarını
umudun gözyaşlarına sarılıyorum
yana yana öğreniyorum zamanı
maviye boyuyorum sana akan bütün dakikaları

ve ömrüm boyunca sana u/yanmak için
sana kuruyorum aşkın tüm alarmlarını..


01.04.2017