Ney Sesine Serenat

öyle bir kar yağdı ki üzerimize arştan

loğ taşı kaburga kemiklerimizi kırdığında, 

hiss-i deveran ile dünyayı dolandık

kelimize, bir kuru gül yaprağı indi, semadan

elimize kirli bir kamış tutturdular, o anda,

okuyan zihne, şaşkınlık misli feveran eyledi 

kırıldı hükm-ü ilahinin sabır taşı

kendine gelen fani, yola koyuldum sandı

oysa hüsn-ü cemalden bir nebze bile nasiplenemedi

iyilik her nebattan fışkırdıkça burun deliklerimize

kibrin kalemi kumaşa yazmayacak bir kelam

elbet gökler de buna şahit tutacak üç yıldızı

şu susuz sıska bedene indikçe eli rahmetin

önünde ilm-i mukaddes için eğilir her aciz

fakat bilmez her alim, eğilmek değildir asıl iş

künhünde sebep aramayan bir gül, neden yükselir

muhayyilesinde oluş gayesini sezmeyen, nece böbürlenir

elinde asayı tutan kendini Musa mı sanır, bu ne gaflettir

küfre sükut, cehle baş sallamakla müsavidir

ehl-i kemal ermedi mi hala kamiliyete

bu ne bekleyiş, bu ne ufuksuzluk, bu ne dalalettir

hilkat ile gelen inanç, özünde tanrısaldır

küreyi tepeden görmeden, tepsiyi ters çevirenler

muhakkak, hakikatten içredir

...

demiş Devr-i Âti'den bir kamil,

lakin sesini, soğuk kar yutmuş...

...