Neyin İnfiali

balkonumdan karanlığa aç bakan yüz ise bu hal

avurtları içine çökmüş mezar kaçkını şair bozuntusu

aptal bir adamın ense kökünden başlayan migren

yalnızlığa mahkum ediyorken bütünüyle gün ışığını

uykuya kafir gözüyle bakan benim uyanamayan sen

şimdi söyle ne işin var ki yürek denen bu mezbelelikte

üşütecekken ısıtan leylağın kokusu Leyla’nın sesi

bir tek ney üflerken ve dizlerine koyduğumda başımı

büktüğüm boynu hakkıyla gören göz aşkına söyle

neyin intikamı bu verdin alamadın ölçtün biçemedin

kimin için yanıyor kandiller fecre kadar neyin infiali bu

kim var ben kadar kendi içinde kendinden muhacir

hani bir su başında rüzgarla salınan gelinler gibi

keyfine alemler hayran sırra sahiptin haspam tutamadın dilini

aşkı söyle dediler sana da inadına ayrılık söyledin

yoksa işin gücün benim ellerime düşmenin zoru mu

kırıp atsam kırk güne inat kırk dağa sonra düşsen bir çobana

bin koyuna feda etsen bir ses verip ayrılığı koynumda

git huzura postu ser sen otur ki kainat dönsün

bir dem tut anlaşılandan öte bilinene itibar olmuyor

yıldızlar düşür saçlarından matemine saygı duymayanların

deli desinler aldırma can içinde can çekişen var

bu saltanat da bitecek bir gün kelimeler kalkacak yerinden

öldü sanmayasın sözün sahibine şahitliği asıl o zaman