Neyse Dedim Boş Verdim

özleminden ölecek gibiydim,
neyse dedim, boş verdim
parmaklarımı çekip telefonun tuşlarından,
o boğucu karamsarlığı yutkuna yutkuna,
sildim,
saatlerce düşünüp yazdığım
bütün cümleleri...

arada bir tekerrür ediyorum bunu,
tarih; hala günlerden gidişinin ertesi...

hem teşekkür ederim sevgili,
senin yüzünden bunların hepsi,
senin yüzünden,
ki yüzün cennetin gülümseyen resmi,
resimlerin cüzdanımın en değerli yara birimi...

sokakları şaşırıyorum bazen bilinçli bir şekilde,
adımlarım sana doğru atılıyor,
tam geleceğim tutuyor,
tutuyorum kendimi, "ah" diyorum;
"yürümek bile bazen bir intihar biçimi..."

gidilmiyorsa...

gidilmiyor..

bu kadar.

rüzgarda sesini taşıyan bir musiki olmalı,
"kime seni seviyorum diyorsun"
diye düşünüyorum,
yoksa böyle üşütmezdi...

annem dedi "oğlum var mı hayatında biri?"
gülümsedim,
hiç belli etmedim yani,
oysa ağlayacak gibiydim,
neyse dedim, boş verdim
"yok hayatımda biri"...

parantezler içinde "çünkü gitti"...