Nezaret

Karanlığına çekilen yıldızlar
Sessizliğin en kuyusunda
içime yürüyen gece..
Akar göğün uçlarından buğulu yol
Kabarır soluğum
Gün gelir
Şiirden çocuklarla kıyısına kafeslenir
dilimde dağ...


Kal,
Bazı şehirlerce uçurum dumanına
Alnımda perde genişliğinde güneş
Sönmüş odaların gövdesiyle
Ört üstümü
Bırakıyorum kendimi boşluğa
İçimi çeken orman uğultusunda
yaralı bulut
Dudaklarımda tuzlu toprak ve
Yağmur ırmağı 

Uykuma kaçar
Gözlerimin çukurunda atlar
Göğsüme kadar batar
Göç yolları düşer
Aynada ben
Saçlarımı uzatır
Koşarım..
Derin rüyaların yarasıyla
dağılır ay
Çölden geçerim

Rüzgar silen koyu ışıkta zaman

Kal,
Buğulu şafakta
Masal iklimi
Kekik ve dağ ateşleri
Suların sesiyle tutar
kaleleri..
Aynada kuşlu çocuklar
Bilir sabahlar hiç bitmeyecek
Gökyüzünde parlak yıldız
Ve ardınca uğurlanan rüzgarlı çadırlar
Bilir çocuklar
Gelecek günlerin düşünü
Yaldızlı uçurtmalarda