Nihâvend

Bu şarkı senin için, seni söyler her hece;
Sana olan bu sevdâm yüce dağlardan yüce.

Sana adandı ömür, sen varsın her nefeste;
Sanadır tüm şarkılar, sana Nihâvend beste.

Kırk yıl evvel başladı bu müstesna hikâye,
Sen Leyla'dan bin güzel, ben Mecnun'dan ziyâde.

Henüz yaz gelmemişti, mevsim daha bahardı
Güller seni kıskanır, bülbül sana bakardı.

İşte bu hâl içinde vuruldum gözlerine.
Daha o gün ant içtim saçların üzerine.

Artık sendeydi elim, artık bendeydi elin.
Yalnız sana vurgundu, sana âşıktı delin...

Kavuşmak nasip oldu sen bana yazılıydın,
Ta ezelden bahtıma, alnıma kazılıydın.

Bu aşkın semeresi üç aydınlık yüz oldu,
Tanrı'ya şükrederim sağlıklı ve düz oldu.

Onlar bile büyüdü, bak yuvadan uçtular!
Hepsi başka diyâra bir bir kanat açtılar.

Yine bir ellerimiz, yine baş başa kaldık,
İyi, kötü günleri beraber seyre daldık.

Zamana yenik düşer azalır sevdâ derler,
Gönlümü bir bilseler utanır, âr ederler.

İşte biz seninleyiz ve hep böyle olacak;
Hayatımız mutluluk, huzurla son bulacak.