Nimâyân

sen... dokuz öfkeli köyün yaftalanmış delisi

türkünün ezgilerinde gizlenmiş umut tutamağıdır gözlerin

dokuz öfkeli köyün dokuz meydanına savrulmuş, bir sevda tutanağıdır

yanağın pembeleşirken fısıltıyla sobeleşen sözlerin

sen... dokuz öfkeli köyün yüreği şivelisi

arandığında bulunmayan

bulunmadığı yerde varoluşu nümayan

bakışlarındaki mutluluk ikilemi

dokuz öfkeli köyden itinayla sakındığın mahremin

sen...dokuz öfkeli köyün gözleri sürmelisi

bir bozkırın yağmur duasıyla ilticasıdır

senin bu fütursuzca umut etmelerin

dokuz öfkeli köyde her akşam

sonsuz bir memnuniyetle kutlanıyorsa da matemin

olsun...

erkam tevekkülüyle dudağını ısıran,

dokuz köyün sonsuz öfkesine sonsuz bir memnuniyetsizlikle karşı koyan

yüreği sencileyin şiveliler sana dualar gönderiyor her akşam

sen...dokuz öfkeli köyün yanağı gamzelisi

kucağında bir buket “Henîen Leküm” hediyesi

senin ellerinde müebbet bir hürriyete dönüşür

yeter ki biraz ölme bu akşam

(mazi kıtasına hürmetle)

farzımuhal