Ninni

peşimden koşan gölgelerin ölü çizgisinde
melekler beyaz şarkılar söyler..



miskin an’dır
seslenir ninnisini
kitap uykusunda yüksekler
dünle kesitlenen gerçeğin
sallanırken ıslak beşiği
sarkaç yaraları
deminde bugün bahar
eflatun yapraklarıyla perdesini açar
geçer bir rüzgâr buğday teniyle
bahçeler büyütüp




yağmurun toprakla kokan desenli rüyasına
ipekli y/aş döker masallar
nar güler
gülünce,güz sularıyla yalnızlığın
naçar sofrası
bahar arası eteğimin ucuna takar
söz uçurtmalarını
ara sıra böyle uğradığımda göğe
bulutların anlaşılmaz uykusu
en yakınındakileri solur
ki,sıcak dudaklarımda
çıt yok
zaman kavrulmuş kıpırtı
seyreder g/özlerimin havalı
ağacını..

ne var bu havalarda
sen çiçek açtığında




geceye kalkan sessizliğin loş aynasında
kızılca yaprak ıssız kayasında
dua ile bekleyen tasalı sevecenlik
durmadan ruhunu yağar
ki,
bize göredir kapıları çalan vakit
önünde kuş ve yaprak sesleri
uçurum hücresi

hepimiz öleceğiz

...