Nisyan

_ seviyorum suskunluğu

güne düşen çiy gibi kirpiklerin gölgelendiğinde
aslında o an yer ayaklarımın altında kayar
ve uyuyasım gelir müjgânla kömür karası gözlerinin üstünde
yükselen anıları dinlerim geçmişin rüzgarlı kulübesine sığınarak

elbette bir gün yüreğimi de avutacak bu gün ışıkları

_ bir ürperişle

apansız yalnızlık düşer gün ışıklarıyla şehre
o zaman yüzerim güzel bir rüya gibi düşen çiyde
sinende kokunu içime çekerek
bulutlara takılan aşk sürgüne götürürken ruhumu
hayat ne kadar kısa ve unutmak bu kadar zorken

hâlbuki bir sözün yeterdi hüzünlü ruhuma neşe vermeye

ah nisyan