Nostalji

Ne geceyi daha sık arıyorum gündüzlerimde

Ne de kör saatlerde anıyorum adını.

Her hatıram bir gün tekrar hatırlatır kendini,

Gün gelir tekrar tekrar yaşarım olmayanları

Ama sen, üstünü karaladığım, sonuna ünlem attığım tüm acılarımsın...

Yaşamak değil bunun adı, sabahı çeker gibi, sonu belirsiz...

Kararlarımın pişmanlığısın, sonu "keşke"yle biten

Ve güne her başlayışımdaki o saydam kararlılığım.

Tüm çelişkilerimsin yani aslında

"Acaba"larım, "Belki"lerim, "Neden"lerim...

Sonu yok dediğim tüm düşüncelerim,

Adını koyamadığım tüm hüzünlerim,

Belli belirsiz ne varsa işte...

Yani kısaca en doğal hallerimsin sen.

Evet, unutulmaya yüz tutmuş gibisin,

Evet, içimi sızlatır gibisin

Ama "aşk"gideli çok oldu bizden.

Sen benim anımsın, geçmiş "anlarım"sın.

Eski bi fotoğraf gibi, eski bir film sahnesi gibi,

Nostaljimsin, buruk bir gülümsemeyle karşıladığım...

Ama hayır, "umut"değil

"Beklenti" değil

Açtığım yeni sayfada hiç değilsin...

Gülümsemeye yüz tutmuş kalbimin,

"Güle güle" lerisin...