Nüans

‎"neden gittin?" şiirlerini henüz bitirmeden kafamda,
"bir iki kafiyelik mutluluk,
gerisi serbest tarzda yalnızlık bizimkisi" nüanslarıyla
nazarlık diye takıyorum adını itinayla aklıma;

senden başkası değmiyor düşünceme!

"yiyorsa bir de kalbime dokunsana?" tepkimeleriyle
tapkisiz kaldığım zaman aralıklarından bakınca olmayışına;

hepten hayal kırıklığısın!
ve ben aslen çok kırılıyorum buna. cidden...

ciddiyetle hatırlıyorum seni,
cinnetle unutmaya çalışıp,
cinayetle sarsıldığım kalp sarsıntıları arasında,
ciddiyetle gömüyorum seni, kalbimin mezarlığına;

lütfen artık öl,
ama lütfen...

bir iki ağıt yakıp, bir iki kağıt yakıp
sonra kalkıp ardına düşeceğim ilk intiharla,
üstelik "ölümümden kimse sorumlu değildir" gibi klişe bir iftirayla,
iftiharla sunacağım ellerimle ruhumu hemen ardından.


şüphesiz tuzaktın sen, uzak değildin
ve gittikçe, yaklaştın yokluğunla bana;
pek zor oldu, pek acıttı
benim bunu bilmem.

aramızdaki asıl mesafe;
şüphesiz, benim seni çok uzun sevmem.

varamayacağın kadar,
var olamayacağın kadar...

işte bu yüzdendi;
benim seni kaybetmem...