O Film

Odanın tabanını süsleyen parke olsam,
geçer miydin yine
çar-çamur ayaklarınla bu denli üzerimden?
Ki ben, insanken...
Ki ben, sana Aşk'ken...

Söz olsam,
düşer miydim yine
yerli yersiz küfür olup dilinden?
Ki ben, insanken...
Ki ben, sana Aşk'ken...

Ne oldum şimdi ben,
rüzgarın, gecenin hüznüyle ittifak olup savurduğu
yalnızlık mı?

Yoksa,
körpe bebeklerin terkedilmişliğinde,
"bırakma anne" feryatlarını anımsatan hıçkırışların kaybolduğu
karanlık mı?

Daha dilim dönmüyordu sen giderken "gitme" demeye.
Yeni söküyordum oysa Aşk'ın alfabesiniyse...
A'ya varmadan K'nın sertliğinin ineceğini nereden bilirdim yüreğe.

Zaten,
Öğrenme ihtiyacı da duymamıştım,
lüzum olmaz "gitme" demeye diye.

Desem de,
dönmeyecektin ardında gidişini seyreden iki göze..
Ben ki yolcu etmeyi hep sevmişimdir bilirsin sende,
dönüş gecikmez diye.

Bu yüzden ilk defa böylesine
su niyetine akıttım gözyaşlarımı, avuç avuç ardından gidişine.

Şimdi hala gözüm yollarda,
Dönüşünü beklerken,
farkında olmadan beraber aldığımız sözleri tutuyorum.
Sende hatırlayıp tutarsın diye.

İki bilet aldım o meşhur filme.
O bizim yerimize,
en arkadaki koltuğuma oturdum yine.

Sen gelmedin,
ceketimi ve şalımı bıraktım senin yerine.
Roller değişmişti,
hem seni, hem kendimi oynuyordum dün gece.
Ve bu sefer ben ağladım senin yerine, gizlice.

Kendi kendime sarıldım senin sıcaklığını arıyorcasına.
Ve senin gibi yapıp,
şalımla sildim gözyaşlarımı filmin hüzünlü fonu eşliğinde.

Gelseydin keşke,
"Unutmadım sözümüzü bende" diye.
Sarılsaydın boynuma öylece.
Bilki,
bir ilki yaşardık belki,
beraber ağlardık ilk defa bir filmde.

Ki ben o zaman
Aşk olduğumu anımsardım yine.
Ki ben o zaman
insan olduğumu anımsardım yine.

Gelseydin keşke o filme...