Obsesyon

Daha fazla olsun istiyorum bazı şeyler,
Daha fazla ısıtsın güneş tenimi.
Hep bu yüzden kışın açık havalı günlerinde,
En karanlık, en kasvetli montumu giyip,
En açık tonlu duvara yaslanıyorum.
Seviyorum da siyahı,
Yine de sormadan edemiyorum,
Geceler neden soğuk?

Dahasını merak ediyorum,
Affetsin beni şu milenyumlar ama
Neden bin sene sonra buradayım?
Olmak istediğim zamandan.

Ben elektromanyetik sürrealizmin emzireceği çocuk değilim,
Değildim.
Lakin emzirildim.
Entropiden kaynaklı sanırım,
Geciktikçe aptallaşmışım.
Afallamış zaten zaman bu aralıkta,
O da mı gecikmiş nedir?
Kendi kendine.
Öyle sıkış tıkış ki her yer,
Öyle sarmaş dolaş,
Mecalim kalmadı.
27 nefestir ayaktayım.
Oturmayı isteyesim de yok.
Ve bu primitif giysilerim için,
Koltuklar çok şaşalı,
Ki boş bile değillerdi.

İnanır mısın?
Zaman; baba şefkatinden noksan,
Bin yıllık gecikmeyle geldiğimde,
İçeriye kafamı uzatıp,
'Geciktiğim için özür dilerim diyemedim.'
Yüzünü çevirip bakmadı çünkü.

Sonra ıslıklar,
Gölgeler dönüp bakmadı,
Kulakları dikilmedi rastladığım köpeklerin.
Fark etmedi şu yokuş, ayaklarımı.

Evet,
Zamanı değil.
Sanırım;
Zamanım da değilim.