Öbür Yüzü
Gökyüzünün derin mavisine bakan
Kasvetli gözleriydi yağmuru taşıyan
Yırtılmışcasına döktü içini, gözlerini hayal etti ...
Yağmur değildi sanki yağan!
Ağır geliyordu o ağlamaklı gözleri, küçücük yüzüne
Ders veriyordu bakışları sanki dünyanın öbür yüzüne
Bulutun ardını düşündü hep
Neydi hayatta doludizgin gelen üstüne
Bir umudu bile yoktu sığınsın ardına
Genleri ile oynanalı dört nesil olmuştu
Lanetine mazhar bir kavimdi giren toprağının kanına
Genetiği bozulalı kendinden olmuştu!
hiç bozan olmadi yalnizliğin genini oynayanlar hep yalniz kaldi
vapurun pervanesinin ürettiği mavi kabarciklari saymaktir yalnizlik kadıköy'e giden yolu eminönü'e bakarak,derin nefesler çekerek canlandirmaktir mişli geçmişi.. bira kutusunu gaste kağitina sarip gizlemektir içilmesi yasak olani derin nefesle içine çekerek avuç içine kamufle etmektir.. kimsenin senden haberi yoktur sen kimse değilsindir koca vapurda..
sevgimkere saygimkere
..üstadım çok anlamdı şiir farklı sonuçlar çıkarıyordu finaliyle bağışla cehaletimi,bir şekilde dışlanmış kimliğini arayan veya türlü etkenlerle güzelliğini yitirmiş ve veya şairin kendisi olabilirdi aşkın hallerinden meczub ve mustarip genetiği değiştirilmiş organizmalar gibi teşekkürler tebrikler...