Ödünç Kanatlarını Sana Veriyorum

Ödünç kanatlarını sana veriyorum,
yeterince büyüdüm ve koruyabilirim kendimi.
Tren raylarından uzak duruyorum.
yaklaşmıyorum köprüye.
İlaç kutuları çatı katında bir yerde,
hatırlamak istediğim anlar oluyor,
hatırlama diyorum kendime.







Sigara paketlerinin içindeki yaldızlı kağıt,
beni cezbetmiyor.
Ne nikotin ne de alkol kokuyor gecelerim,
sallanan bir koltuğun kollarında,
uykuya dalıyorum.




Dağınık ve salaşım, yüzümde kirin özgürlüğü,
saçlarımda kasket, çoğu zaman mavi,
Bir kadın gibi giyinmeyi sen gittiğin gün unuttum,
ne renk sürsem sırıtıyor rujun rengi,
senden eksik dudağımda.




Boşuna kan veriyorlar damarlarıma,
evet hastayım.
Bana onun rengini verin diyorum anlamıyorlar,
kırmızıyı sevmiyorum, çileden çıkıyorum, haykırıyorum.
mavi diyorum, mavi toplayıp gökyüzünden,
enjekte edin düşlerime.
Belki biraz ümit ve cesaret gerek,
belki bir meleğin öpücüğü gerek alnıma,
anlamıyorum/ anlatamıyorum.
travmalar dilimde.




　
Sahte gülümseyişler yüzümde,
her gördüğüm yüz senin yüzün,
her yeni film senin hayatın,
ve her çıkan kitap senin romanın,
yazdığım şiirler fakir, eksik ve delice,
sınırında bağdaş kurup oturduğum bir şehirsin sen.





　
　
Ödünç kanatlarını sana veriyorum artık,
yeterince büyüdüm ve koruyabilirim kendimi,
ve hala koşabilecek gücüm var sana.
　
Yeter ki sen çağır...