Öfke Sığınağı

Sessiz bir çığlıktı bende ki...

Öfkenin kollarına sığınıp minik bir aralıktan
bakıyorum etrafa..

Yüreğim yanıyor;
umursamıyorum...
Çünkü ;

yaşamaktan korkuyorum ...

Acılar içinde daha güçlüyüm,
sanki...

Tutup ellerinden nefes almak
belkide bir daha ölmek bende...

Korkuyorum
çocuklar gibi;
masum ve çaresiz...

Ellerin martı sanki denizimde dolanan
Denizim akıntılarda sana yaklaşmaya çalışan..

nefes...
ne yabancı bana...

Öfke sardı benliğimi
nefessizlik içinde kayboldum..

Sadece evet sadece
istediğim sevdiğim;
senin hayalin bana dokunduğunda
gözlerimi açtığım an
yanımda olman...

olmazsan ki....
bu beden çürür sana ulaşamadan
girdaplarımdan...

(çok değerli bir abimin hayatından gözlemlediğim ile yazılmıştır...
ona ve sevdiceğine ithafen...)