Öğrendim

Sen yine de affet,
Benim bu telaşım çocukluğuma uzanır
Herkesten önce otururdum sofraya,
Herkesten önce kalkar...
Kursağım üç öğün aş,
Gözlerim beş öğün yaş dolardı
Yağmurlu ve hüzünlü bir günde
Doğdun derdi anam, ıslak bir sesle...
Bir düğmesini ıskalardım hep gömleğimin
Öteki tekini bulamazdım çoraplarımın
Saçlarımın bir tarafı hep kalkıktı
Aklımdakilerle, dilimdekiler yarışırdı hep
Bu yüzden şiire sevdalandım,
Mola verdiğim zamanlarda
Bağcıkları çözülürdü,
Düştüğüm yerden ayağa kalkardı botlarım
Yetişmeye çalıştığım her şey gibi
Bağlanırdım gülen her yüze
Kanardım o yüzlerin açtığı yaralarda
İçimdeki kırlarda,
Dört nala koştururdum
Güneşi,
Umudu,
Sevinci
Ve inatla kovalardım zaman denen haydutu
Sanki hisseme kısa bir ömür biçilmişte
Doyasıya yaşayamayacakmış gibi
Telaşlı ordular beslerdim içimde
Sen yine de affet beni,
Bu çocuksu hallerim solumun inceliğindendir
Bahçelerim talan edildi benim
Heveslerim nazara geldi
Her dokunan bir ihanet kesiği attı bedenime
Bunca yıldır niye küstüm baharlara, bilmiyordun
Şimdi mevsimsiz bir bahara yeşillendi bahçem
Gözlerin karşıma dikildiğinde
Bitti sanki telaşım
Durdu içimde koşturan çocuk
Belki büyüyordum
Bilemedim susmayı
Yüreğimdekini öğrenince dilim,
Yine telaşlandım...
Affet beni,
Dilini bilmediğim topraklarda,
Konuşulmazmış, öğrendim...