Öğretmenlerime

Kim tutar elinizi?
onlar
daha küçükler
hep küçük safça
alın terinizi
o küçük yürekler siler yıllarca

adam olur birçoğumuz
ve birçoğumuz kaybeder yolunu
uğradığımız yerlerde dinleseydik öğütlerini
sevgiden nasiplenir
saygı duyanlardan dinlerlerdik hepimiz
hikâyemizin sonunu

a ile başlayan hayatımızda
öğrendiklerimizden ne bıraktık geriye?
şiirler, romanlar
edebi eserler ve davalar
nasıl çizdiysek yolumuzu?
her öğrendiğimiz nesnede öğretmenim senin emeğin var

Ne öğrettiysen bize izini kaybetmedi
kaybedenler olduysa da niteliğini düşürmedi
ustayla çırağın ilişkisiydi bizimkisi
do ile fa
neşeyle gam
her daim hayatımızda vardı
en büyük başarılarımızda kahkahalar atan bizdik'te
ilk okul günümüzde ağlayan'da biz değimliydik hocam

Bu yaşıma geldim
unutmadım hala sizi
adınız Habibe,
Yıldıray, İrfandı
Şirin, Neşe'ydi, Gülay'dı, Çağlayan'dı
Cemil'di, Cemal'di, Mustafa Kemal'di
yaşamımın her anında nasıl yaşadıysam
öylede öpüyorum saygıyla elinizi

Öğüdü babamdı, annemdi,
dostumdu, arkadaşımdı, veren
nihayetinde bende sonunda olduysam eğer bir öğreten
öğrenmeye meraklı her küçüğün
her daim bir büyüğü oldu dinlenen

Anıtınız diksem şehrin göbeğine
ya da asa olsam elinizde
şu hayattan geçip giderken
başka nasıl ifade ederim kendimi size

Atama yer vermezsem olmaz bu şiirde
kızarsınız yoksa bana
almazsınız asla üzerinize bir şeyi
cumhuriyeti kuran aklı, sizin zihninizde
doğru olan her şey yaşıyor öğretmenim
kara tahtayı aydınlatan
öpülesi ellerinizde...