Öğütler (1)

?'karanlıktan çıkacaksın
Ama
Karanlık orada duracak''

Eline aldığın insan sopası değil
Dost elidir gönül
Sıktığın
Ama sıkılası canlar eline düşersen
Dal,
Ama o ağaçki sulanmamış insan eliyle

Sana düştüyse kaderini yaşamak
İllaki yaşamak içinse mücadelen
Açsa çoluğun, çocuğun
İşin var mı dost
Yok mu?
Gücün var mı?
Yeter mi?
Hayalin
Törpülemişsindir
Gerçekleri kurmuştur birileri mutlaka
Ama sende varsın o hayalin içinde
Varlığınla dost

Sen değilsen de
Senden öncekiler yapmışlardır
Yürüdüğün yolları
Harcı hiç tanımadığın bir başka
Dostun yüreğinde karılmıştır
Karın tokluğuna çok çalışılmıştır
Karnın doyduğunda şükrediyorsan eğer
Bil ki dost
Sömürülmüş ve dahası
Kandırılmışsındır

Köyler yoktu
Birileri kalktılar göç eylediler
Neden
Susuzluğunu gidermek için
Havasını solumak için
Aile
Yurt haline dönüşmek için
Sonra sen oldun
Onlar sana köyünü
Vatanını verdide
Sen
Taş olup yollara döşendin de
Yurttaş oldun mu dost
Güneşe bak
Hiç sıkılmadan
Yorulmadan
Gücenmeden
Doğar

Ay ve yıldızlar
Tepeden de olsa
Bakarlar sanki
Ama
Durdukları yerden
Bakarlar

Mevsimler
Gelirler geçerler
Ama hiç eksilmezler

Deniz kabarır
Gider gelir
Yüzdürür, doyurur
Yaşatır

Yeryüzü denen şu âlem de
İşte başbaşayız
Adam olma telaşındayız

Dost
Kadim dost

Ülke
Kadim vatan

Yurt
Sana bana kalmış

Kakılacaksa
Eğer başımıza
Sahip olduklarımız

Karanlık orda durur
Ama ışık sana yürümez

Kaderde böyle bir şeydir işte
Talihin zannedersin ki
Sana hiç gülmez

Sen talih değilmisin
Neden gülmezsin.