Oksimoron

hep bir şeyler eksiktir
yaşayan ölüler için
ve hep kurbandır onlar
ne hayata karışırlar
ne var olmaya dayanırlar..

çünkü


ölüm olağan
yaşam karmaşık...





terör hacimsiz geziniyordu dünyada,
ateşle konuşuyordu mezarlıklar
yeryüzünün kederini çekenlerle
çekip gidenler arasında kalakalmıştım
acımasız kokuyordu yarın
yani o kadar da savunmasız
yutkunamamıştım
çünkü ' çocukluk' çıban gibiydi içimde
gökyüzüne bakmadan
gökyüzüne bakamadan
bir bitkinin iç sıkıntısı gibi
oracığa
büzüldüm
toprağa değdi dudaklarım
dünyanın çekirdeğine seslenmeliydim
ya da
üzerimden geçen rüzgara
sözcüklerim mucize bekliyordu
ya da sır
kıyamet kopmadı
yağmursuzluktan ölmedim
biraz bulut sayıkladım
iyi de neden uyanıktım
susuzluğum aklıma geldi o an
küskündü ağzım
ağaçların ve dağların ruhunu giyinmiştim
aynı kavruk bilincin içselliği
nabzın atışı ya da dorukların sisi
nice ş/aşkınlığın mahrumiyeti
yani yalnızlıktan yıkılmayan gövdeler
yani farklılıkla donatılmış masumiyet

göğün kuytusunda dünya yorgunluğum
madem bulamadı göğü esirgeyen dili
kaynamış zaman, baygın bahar aşkına
öğret Tanrım bana tahammülü...